Hoeveel Weegt de Medewerking van je Hond?

Door Suzanne Clothier
Vertaling door Jan Tholhuijsen

Een tijd terug begon ik me te realiseren, dat cliënten die problemen met hun honden hadden, me voortdurend vertelden hoeveel hun honden wogen. Degenen die andere zorgen hadden (zoals evaluaties van hondenatletiek, problemen bij het springen, specifieke trainingszaken, de juiste afstemming van een uitvoering) vertelden zelden of nooit hoeveel hun honden wogen. Na hierover een tijdje nagedacht te hebben, was ik gereed voor de volgende cliënt die me vertelde hoeveel haar hond woog. In dit geval 34 kg. Ik vroeg haar of ze getrouwd was en dat bleek het geval te zijn. Daarna vroeg ik: “Hoeveel weegt je echtgenoot? Er volgde een lange pauze en toen een tamelijk kil: “Dat gaat je niets aan”.

Ik stelde haar gerust; het kon me in feite niets schelen hoeveel hij woog. Ik was alleen benieuwd of hij meer woog dan zij. Ze beaamde dat dit het geval was. Toen vroeg ik haar of ze buren had en toen dat inderdaad zo was, vroeg ik hoeveel die wogen. In de diepe stilte die daarop volgde (een stilte vol irritatie, merkte ik) vroeg ik of ze voor iemand werkte en als dat zo was hoeveel die woog? Of de droger die ze gebruikte meer woog dan zij? Hoeveel haar monteur woog en haar vrienden?

Nu begon ze verbaasd en geïrriteerd tegen te sputteren. Ze vroeg zich ongetwijfeld ook af ,waarom ze had gedacht dat mij telefonisch raadplegen een goed idee was geweest! Daarom hielp ik haar uit de droom. Ik zei dat ze op moest houden met denken hoeveel iemand anders woog, wanneer ze op een of ander manier met die ander samenwerkte!

Na een ogenblik nagedacht te hebben, antwoordde ze dat ze natuurlijk niet hoefde te weten hoeveel andere mensen wogen, wanneer zij hun medewerking wilde of nodig had. Tenzij we op een fysieke manier met iemand geconfronteerd worden, houden onze interacties met andere mensen meestal verband met communicatie en gesprekken die we met hen hebben. Die vergen geen fysieke kracht.

Toen vroeg ik of ze ooit momenten had gekend, waarop ze zich totaal niet bewust was geweest van het gewicht van haar hond. Of ze momenten had gekend van wonderlijke lichtheid ,wanneer de ogen van de hond schitterden en hij vol aandacht, vrijuit en gelukkig met haar samenwerkte en niet omdat ze hem rond sleurde of hem tegen hield.

Lachend zei ze dat ze zulke ogenblikken had gehad en dat die haar het meest dierbaar waren. Ze vond het zo frustrerend rond gesleurd te worden door deze hond of op andere ogenblikken aan hem te moeten hangen om het te overleven. Ik wees er op dat iedere keer dat ze zich bewust werd van de kracht en het gewicht van haar hond dat een duidelijk teken was. De verbinding was dan verbroken. Dan was ze niet aan het trainen, maar hield hem alleen maar in bedwang. Wanneer de band helder en sterk is, is er geen gevoel van fysiek vechten met of bedwingen van de hond. Hoe groot de hond ook is, samenwerking weegt niets.

Ledere keer wanneer je je ervan bewust bent hoe sterk andere wezens zijn, hoeveel zij wegen, komt dat omdat ze tegen je werken en niet met je. (Tenzij je de hond vrijwillig vraagt te trekken, zoals je doet bij speuren, pakwerk, trekspelletjes of als ze boven op je zit of ligt, of je hem in bedwang moet houden bij de dierenarts etc.) Iedere keer dat je denkt: “Hemeltje deze hond is zo sterk!” is het waarschijnlijk tijd een stapje terug te doen en een manier te ontdekken om opnieuw met elkaar een band aan te gaan.

Heel veel van de zogenaamde “trainingsuitrusting” is in werkelijkheid “in bedwang houden- uitrusting” en staat de trainers toe om fysiek stand te houden en de hond te leiden. Mijn doel als instructeur is een wederzijdse binding te ontwikkelen, zodat de lijn en halsband eenvoudig een hulpmiddel voor de veiligheid wordt. Een net om op terug te vallen zou je kunnen zeggen, voor fouten die je kunt maken (speciaal op plaatsen waar er geen ruimte is om veilig een vergissing te begaan). Een middel om te gebruiken om lokale aanlijn-wetten na te leven en soms een manier om zachte leidinggevende signalen te geven. Trainen gaat niet over uitrusting. Het gaat over de binding, de relatie en de samenwerking.

De bereidwillige medewerking van de hond weegt niets. Op die momenten van binding ontdekken we de “unbearable lightness of being”*. Dan wordt het een dans van twee gelijkgezinden, een dans van twee harten en geen fysieke strijd.
* titel van een boek van Milan Kundera over de Praagse lente van 1968 ( noot vertaler)